Ақерке, Мәдина және Әлия үшеуінің таныстығы перзентханадан басталады. Үйлеріне оралағаннан кейін де бір-біріне әрдайым демеу болып, сыралғы құрбыларға айналады. «Сүйікті жар, аяулы ана» атанған Ақеркенің Мәдина мен Әлиядан өзге құрбысы жоқ, себебі бұған дейін ол отбасылық өмірдің күйкі тірлігіне шырмалып, жарының басыбайлы меншігіндей болып кеткен еді. Жезқазғанда тұратын Әлия үшін Мәдина мен Ақерке жаңа өмірге жетелейтін жандардай қымбат. Жан-жағы «жесір әйел» деп табалағанда жұбататын рухани қорғанындай жақын. Ал Мәдина үшін дүниеге сәби әкелу жаңа бір «жобаны» қолға алудай болып көрінген, бірақ ол босанғаннан кейінгі жан күйзелісін ескермеген екен. Ол Әлиямен және Ақеркемен күнделікті шүйіркелсіп қана құлазыған көңілін алдаусыратады.

Әрбір әйел өмірге сәби әкелгенде сан түрлі қиындыққа ұшырайды, дене бітімі өзгеріп, психологиялық тұрғыда жәрдемге зәру болады. Жауапкершіліктің жүгі қашан да ауыр. Түн ұйқысын төрт бөліп жаңа туған сәбиді бағу, жолдасының көңілін тауып, мінезінің тосын құбылыстарына дайын болу, мағынасыз митың тірлік секілді мезі қылар мәселе көп. Дегенмен аталған үш әйел бір-бірін үнемі қолдап, апалы-сіңілідей өзара қамқорлық танытудың арқасында бұл қиын-дықтарды еңсереді.